Gedicht 01 - Graaf Je Mee?

Ik doe mijn ogen open, maar ik zie niks, ik hoor niks, ik ruik niks, ik proef niks, ik voel niks. Het is even wennen dit.

Waar moet ik nou heen, want dagelijks wordt ik ouder.

En zoveel vragen. Wie kan ik vertrouwen? Of ben ik nou echt alleen..

Weer op de onbekende plek gezet.

De tijd staat stil, dus heb geen tijdgebrek, maar wel gebrek aan tijd.

Geef ze niet de kracht om je te breken. je moet jezelf wezen. Denk niet aan je verleden en laat die wonden helen.

Het kan moeilijk zijn, maar vermijd de Pijn, die je is aangedaan.

Want velen zijn gegaan, maar jij bent gebleven.

Dat je leeft is een zegen, je bent pas halverwege.

Hoop dat ik het goed heb geschreven en beschreven.

Gevangen in gedachtes, neem ik het pad naar links of rechts > dat is best wel lastig > zoveel gedachtes die leiden naar destructie. Probeer ze te bevestigen, maar dat lukt me niet. Het is alsof ik telkens naast schiet.

Een raar gevoel raakt me van binnen, als ik besef dat ik kan winnen, zonder te verliezen.

Zonder te hoeven kiezen.

Tussen goed en kwaad. Niemand die echt bestaat, het zijn slechts vage schimmen.

Althans dat gevoel heb ik van binnen.

En ik wou dat ik gewonnen had,

Wou dat ik de wereld aan mijn zijde had

Wou dat ik niet falen kon,

Het leven me altijd had toe gelacht

Maar wat had ik dan verwacht > zonder te falen vind ik nooit een schat

Maar toch zijn er regenbogen die je soms de weg wijzen.

Het rare is, ik word wel ouder > maar niet echt veel wijzer > want ik weet nog dat ik klein was > 7 jaar en in de zandbak > nu word ik ouder, de wereld wordt vertrouwder en ik volg mijn eigen pad

Gravend op zoek naar die schat,

Gravend op zoek naar die schat.

Want nu ben ik ouder,

De wereld wordt vertrouwder en ik volg mijn eigen pad.

Ik volg mijn eigen pad.

De vraag is: Graaf je mee?